Her zmanki gibi yarını nafile bir bekleyiş ;umduğunu bulamamak ve 12. gün...
Artık günler daha ışıklı!Ve sanırım ben bundan haz duyuyorum korkakça!Işığın bana hep zarar vereceğini,tüm kirlerimi gözüme sokarcasına belli edeceğini düşünürdüm,belki de acı veriyor belki de gözüme sokuyor şu anda bilmiyorum ama gözlerimi açmak sandığım kadar zor olmadı bu sefer!
Kollarımı kaldırıp bileklerime baktım,hala olmaları gerektiği kadar kalındılar!
Kendimi senelerce dövülmüş,itilip kakılmış bir hayattan sonra kuştüyü yataklarda yatıyormuş gibi hissediyorum.İyilik ve güzellikten her an tedirgin;sanki her an elimden bu lütuflar kayacak ve ben eskisinden de beter-acı çeken- olacakmışım gibi geliyor sonrasında da…Çünkü o zaman o “eski” rezilliğe katlanmak için aklımdan bu iyilik tanımlarının silinmesi gerecek,yoksa ben her gün acı çekerek bir damla daha öleceğim…
İmza:Kuş tüyü kalın bileklerine batan ben!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder