Sığamıyordum artık zamana,neden bunca yol yürüdün Kaf Dağı’nı aştın diye sorarsan…
Yaşamımın kara sayfalarını çevirirken ellerime bulaştırdım her şeyi,kömür karası oldum pasaklı minik kızlar gibi…Kaderin tecellisini bekleyemedim kalktım bu yola çıktım işte..Simdi bu kadar yakın olduğum için sona böyle rahatça açılıyorum artık sana..Kader bana tek bir benlik borçluydu,alacağımı almaya geldim,şimdi işim bitince benim ellerimden tutup karıştıracak mısın “bizi” sislerin içine?Yola kahverengi bir çember çizdim ve bu satırları oradan yazıyorum sana ;benim kahverengi güzel durağım..kim bilir bir daha ne zaman kullanırım onu?Umarım buraya benden sonra gelenler bu güzel kahverengi çemberin kıymetini bilirler…Her şey var onda..Bende olan ne varsa…
Yolculuğumun sonunun yakın olduğunu buradan da seçebiliyorum-benim cici durağım sağ olsun - artık.O kadar yakın ki bir daha buraya ne zaman gelirim bilmiyorum,yolları tekrar bu azimle yürür müyüm ,o leş gibi ağır –günden güne eriyerek bana en büyük iyiliğini yapan- kabuğumu taşır mıyım bilmiyorum ama görüyorum..Artık hep görüyorum !!Görmenin dayanılmaz hafifliği sarmış ya dört bir yanımı artık!Ne güzel bir hissin sen!Ne naifsin!burada hep kalır mısın benimle?
Yüzümü tırmalayan soğuk ve yağmurda bile vazgeçmedim buraya ulaşma fikrimden artık biliyorsun;simdi ise çok az kaldığını görmek beni bir minik çocuk kadar heyecanlandırıyor annesinden istediği oyuncağı ellerine alan …
İmza:Kahve hayallerin sahibi ben
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder