Geldim artık..turuncu “nerede kaldınız?” tabelası ve şehrin yeşil taşları karşılıyor beni tüm içtenlikleri ile…
Vardığımda o ışıklı kentte en son gördüm seni.Ta göz bebeklerimin içindeydin.Yazarken ben oldun sen,bense okurken sen oldum.Seni kendime bu minik yolculuğumda ;hazmetmeye kıyamadım,çiğnemeye de…Duruyorsun içimde öyle mağrur!İşte şimdi buradayım o renkli ışıkların yalancı gölgeleri altında..Gülüyorum sana doğru sen bana bakmıyorsun ile ışıkla kör mü etmiş seni yoksa ben mi gülemedim sana alabildiğince? Görüyorum seni ;artık eminim..Görüyorum…Çünkü karşımda kocaman bir ayna var Karlar Kraliçesi’nden bu şehre yadigar…Tüm nedenim buydu işte..Aynayla yüzleşmek..Aynanın parçalarını içime çekmek…
Görmek bilmektir der bazıları..Ben görmeden de biliyordum…
Az zamanım kaldı biliyorum;kabukta kalan ben yeniden ölecek bir dahaki sefere “ben” doğana kadar…
Ürktün mü?Senin bana dönüştüğün,içimin senle karıştığı boşlukta korkuya yer yoktur.
İmza:Gururla karışık bir burukluk ile SON diyen ben
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder